Ben kadının biriysem, sevilmeliyim.

Sana söyleyemediklerimi karıncalara söyleyeceğim,
bozkıra, senden benden yalnız...
Susuyoruz bak hep, söyleyemediklerimizi susuyor,
bilmediklerimizi konuşuyoruz,
bozkır senden benden yalnız, oysa yaratık dolu,
yaşam dolu -ya karıncalar...
Hep oturup cigara içiyoruz yetersiz,
konyak içiyoruz yetersiz,
en asıl yetersiz biziz,
yalnızlığımız en yetersiz -ya bozkır...
Ben kadının biriysem, sevilmeliyim...
sen bilmezsin güzel miyim,
en büyük güzelliğim senin bilmezliğin, duymazlığın
-ya en boş damlalar gözlerimizde?
Bak, tozluyuz biz, çok tozluyuz -ya bozkır...
bozkır yolundan kamyonlar geçerken kalkan toz...
O başka, yapışkan bizimki, yağmurlarla yıkanmaz.
Bak, hayal kurarım, en zevksiz acıklı şeylere
gözyaşı dökerim de kendimi bilmem.
Biz bilmeliyiz birbirimizi, böylesine mutluyuz bazı.
Bu evrende her şeyi silecek birileri, yaşamları çoktan,
bu önemli değil, biz çoktan tükenmişiz.
Somutlara güvenimiz yok hiç; onlar yok,
herkesler her şeylerini çok şeylere harcıyorlar,
tutsak kılıyor bu şeyler onları,
hep onlara çarpıyorlar yaşantılarında.
Ama bak, gerçek tutsaklar biziz,
soyuttan gelir bizimki, savaşılmaz.
En değerli somutlarımı yoktan satarım da
kurtulamam ötekilerden, bilirsin.
Bırakıp bırakıp ırak kentlere bile gidemeyiz.
Bak, bizi ağaçlandırmak güçtür -ya bozkır...

Sevgi Soysal