önce, alabildiğine sessizlik
sonrası, kopan fırtına.
sabahın ilk ışıklarından itibaren aklımda bu var
"pack and get dressed" diyorum içimden
"don't lose your nerve" diyorum
ve "i can't do this alone".
böylece çıkıyorum evden
sonra bunu anımsıyorum:
kopan fırtınanın ardından gelen
ıslak toprağın kokusu gibi
"kabus bitti nihayet"
sakinleştiren ve yataklarımıza geri dönüp
başımızı yastığa laçkalaşmış bir zihinle koyduran
yeterince boşalmış -kaybetmiş-
ve çıkışına varılan bir labirentin karmaşıklığından kurtulmuşuz gibi
dingin
sessiz
"one day i'm going to grow wings"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder