günlerin ardından gelen

senin yazdığınla benim okuduğum aynı şey değil. ki zaten ayrı yıllarda gelmişiz dünyaya. bundandır hayatı başka türlü algılamamız. aramıza da koskoca bir kıta girmiş üstelik. kolay mı? bence hiç değil. bu yüzden seninle ilgili herşeyin beni yorduğunu -yopyorduğunu söyleyebilirim.

kediler besliyorum. bacaklarıma sürtünen bembeyaz kediler besliyorum. dokunduğu yeri beyaza boyayan, tertemiz kediler. onların da bir dili var biliyor musun? duyguların dilinden anlıyor, duygularla konuşuyorlar. hiçbirinin yeryüzüne gelişi sebepsiz değil. seni, beni, bizim gibileri doyurmak için buradalar; hem aidiyet hem de hakimiyet açlığımızı tatmin etmek için. bu yüzden biraz kırgınım kendime. onları esir aldığım için. doğada sürecek bir kaç aylık yaşam savaşlarında onları tek başlarına bırakıp gidemediğim için. ölüm, onlar için de var ne yazık ki.

çay koyuyorum, içer misin? yıllar sonra bir gün yine bu soruyla karşında dikilmemi ister misin? seramik kupalar almışımdır rengarenk. hiçbiri birbirinin aynı değil. ince belli bardakları sevmem bilir misin? ince belli şeyler zaafımdır.
uzun, çok uzun yıllar burada bulunmak zorundayım. çalışmak, çalışmak ve yine çalışmak zorunda. ay sonu geldiğinde, geçip giden günlerin -ömrümün ederiyle mükafatlandırılmak zorundayım. böyleymiş kanunu. keşke hiç bilmeseydim. bilseydim gelmezdim buralara.

küçük şeyler biriktiriyorum. hoş olmayan şeyler. bir araya geldikçe büyüyen, büyüdükçe çirkinleşen. yıllardır kendimden çıkarmaya çalıştım acısını. meğer yanlışmış yaptığım.

bunu yapmak istemiyorum ama bunu yapmak zorundayım.

yazdıklarımın sözlük karşılığı yok. kelimenin anlamı için bakmayınız. cümle içinde kullanmayınız. bırakınız, öyle manasız kalsınlar.

ben aslında yoğum.