gloomysun

düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum.
daha fazla ne kadar zulmedebilirim kendime bilmiyorum.
daha ne kadar devam edebilirim bu ışıksız mutsuzluğa.
küçücük şeylerden mutlu olan biriyim ben oysa ki.
mesela gün batımında gözlerimi kapatır hayal kurarım.
kötü biri değilim ki ben.
kötü biri olsam nasıl hayal kurayım.
sadece yanlış zamanlarda yanlış adımlarla yanlış insanlara yürüyorum.
hepsi bu.
mesela ben yağmur yağarken başımı önüme eğmem, yüzümü gökyüzüne kaldırır, o minik damlaları etimde hissederim.
ben romantik biriyim aslında.
romantik ve bazen fazla sıkıcı.
ama her biriniz kadar öldürücü değil.
düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum, bu yüzden düşünmemeye çalışıyorum.
bir türlü aklımdan atamıyorum.
yoluma devam edemiyorum.
tesiri ne zaman bitecek, ruhum ne zaman arınacak bu aşağılanıştan.
kendimi sevmeye ne zaman başlayacağım, kendimi gerçekten önemsemeye...
sanırım mazlumluk işime de geliyor biraz.
beni besleyen bir şey olduğunun farkındayım çünkü.
hayatımın en verimli senelerinden biriydi 2015; aşık olmanın, sevmenin, sevip de sevilmemenin, bu arabesk tavrın içinde kıvranırken, aşkımdan inim inim inlerken, yazdığım, konuştuğum, ürettiğim her şey hayatımın en samimi çıktıları belki de.
belki böyle olmaktan memnunum, mutluyum.
belki mutsuzluğumla mutluyum.
kendimi otuz yıldır anlamaya, kavramaya çalışıyorum.
çabalıyorum.
başaramadım halen.
umarım, çok yakında, bunu başarmış ve bunca zamandır birikmiş tüm enkazı küçücük, önemsiz bir çabayla ortadan kaldırmış olurum.

~ Ne kadar uzun ve karmaşıksa da, her yazgı gerçekte bir tek an içerir; insanın kim olduğunu anladığı an. ~