kadınların evlerinde, her şeyden sakındıkları ama sonra bir anda kapılarını sonuna dek açtıkları odalarındayım. tavanlarındaki avizelerin ışığında pervaneyim. sessizim, duvara vuran gölgemi görmeseler, farkına bile varmayacaklar varlığımın. zararsızım ışıkları söndürene dek elleri, örtülene dek perdeleri. yanlarına uzanan adamların boynundayım. bazen enselerinde ufak bir ısırığım. yalvarır bakışlarındayım kadınların. yastığa gömdükleri yüzlerinde, tedirgin ve keyifsizce hareket ettirdikleri ayaklarının uçlarındayım. pır pır eden yüreklerinin üstünde kanat çırpan bir sineğim. başlarına kadar çektikleri örtülerin arasındayım. kulaklarının, saçlarının peşinde uçuşmaktayım. bir yol arar gibi, bir yol bulur gibi. bile bile ölüme gitmek gibi. sonra gündüzlerindeyim, ılık suyun altında düşlediklerindeyim. fayans aralarına baka baka düşündüklerindeyim. ıslak ayaklarıyla bastıkları tahtaların arasındayım. her bir adımda 'o burada, işte burada' diye çırpınıyor kanatlarım. sussuzum. asırlardır ait olduğu toprağını arayan bir taş parçası kadar suskunum. duymuyor hiçbiri. görmüyor. ve hiçbiri hiçbir şey bilmiyor. onlarla birlikte yürüyorum, banyodan odaya, odadan mutfağa, mutfaktan sokak kapısına kadar. peşlerindeyim ama farkında değil hiçbiri. tek işaret, gittikçe artan bir vızıltı kulaklarında. yalnız başlarına olduklarından adları gibi eminler. ama öyle değil. içimde gittikçe büyüyen bir şiddetle oradayım. canlarını acıtacak, canlarını yakacak, canlarını sonsuza dek yaralayacak son bir hareketi davranmaktayım. oradayım. onların görmediği, farkına bile varmadığı bir anda, yanıbaşlarında uçuşmaktayım. saydam, kara kanatlarımla belki de son savaşımı vermekteyim. mücadelemin arifesindeyim. biraz daha sabredersem, zafer dedikleri benim olacak.
yalnızca benim.
https://www.youtube.com/watch?v=gQEyezu7G20
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder